NAMASZCZENIE CHORYCH

Sakrament namaszczenia chorych jest sakramentem żywych. Kościół naucza, że jest to sakrament umocnienia i uzdrowienia, udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi doświadczonemu ciężką chorobą lub starością. Jest on potrzebny nie tylko chorym, ale również ich bliskim we wspólnym przeżywaniu prawdy, że człowiek powołany jest do wspólnoty z Bogiem w wieczności.

Sytuacja człowieka chorego jest szczególna. Choroba jest niejako wpisana w życie i stanowi jego nieodłączną część. Stanowi też wyzwanie dla wiary człowieka nią dotkniętego. Dlatego też sakrament namaszczenia jest jej wyjątkowym wyrazem.

Sakrament namaszczenia chorych czerpie swą moc z paschalnego misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Namaszczenie chorych to:

1. Sakramentalna łaska umocnienia, pokoju i odwagi w stanie choroby lub w podeszłym wieku,
2. Udzielanie daru głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa (KKK 1520, 1521),
3. Odnowienie ufności i wiary w Boga,
4. Umacnianie przeciw pokusom złego ducha, pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią,
5. Uzdrowienie duszy i ciała, jeśli taka jest wola Boża.

Kiedy można poprosić czy tez przyjąć sakrament namaszczenia chorych? W przypadku poważnej choroby, osłabienia z powodu wieku czy przed poważną operacją. Można go także udzielać chorym dzieciom. Można go też powtarzać, gdy wystąpi nowa choroba lub stan chorego znacznie się pogorszył.

Przed wizytą księdza przychodzącego z posługą sakramentu namaszczenia chorych dobrze jest przygotować: stolik z krzyżem, zapaloną świecą, wodą święconą, kropidłem oraz szklanką z wodą. Najważniejsze jest jednak, aby domownicy i osoby towarzyszące przygotowały się duchowo i modliły się wraz z księdzem w intencji chorego.

Kapłani w naszej parafii udzielają sakramentu namaszczenia chorych, gdy zostaną o to poproszeni przez samego chorego lub jego / jej rodzinę. Nie czekajmy z decyzją o udzieleniu tego sakramentu, gdy jest taka potrzeba.